Mi debut


Hola!
Me llamo Tono, tengo 28 años y soy diabético desde noviembre de 2006. Como digo ahora:

«Tengo el páncreas en huelga y creo que va para rato»

Os voy a contar como me empezó para que estéis al loro porque la diabetes… anda ahí. jejeje
En mi caso los síntomas comenzaron en verano de 2006:

– Sed como si comieras un bocadillo de anchoas y bacalao
– Ganas de mear como si bebieras 70 litros de agua después de ese bocata
Yo personalmente, no tuve más síntomas. Hay gente que empieza con cansancio, ciertos dolores, hambre, pérdida de peso… Yo solo sed y ganas de mear. Ya no sabía si meaba mucho porque bebía o bebía mucho porque meaba. Me levantaba todas las noches unas 4 veces a mear y beber. Y no bebía agua, sinó Aquarius! que está (estaba) muy rico; pero tiene una de azúcar…
Recuerdo que en septiembre volviendo de Madrid por la Autovía paramos un par de veces para mear (como no) y luego otra más para comer. Me comí un botaca acompañado de un litro de Aquarius, y de postre… melocotones en ALMIBAR. Pero con almíbar y todo. Así me fue. Hubo que parar unas 2 o 3 veces más para que meara yo. Pero sin aguantar ni hasta el área de servicio. Había que parar en el arcén!
Estos síntomas me empezaron en agosto de 2006 sin ningún motivo aparente. Llegaron sin más de un día para otro.  Así me tiré hasta mediados de octubre que fui al médico. La vagancia… es lo que tiene.
Me hice unos análisis y el día que fui a por ellos el médico me dice:
– Va a ser que eres diabético
– WHAT?!?!
– Tienes diabetes chaval, mira, 410 de glucosa y lo normal es entre 80 y 110
– Ah… bueno… estoooo… entonces… esto como va? un jarabe y listo, no?
– Pues va a ser que no. Esto es para siempre. Mejor vete ahora mismo al hospital y que te ingresen cuanto antes. Vas a tener que pincharte a diario.
– ehhhhhh…. pero.. si sólo meo y bebo mucho… no vale con eso, beber y mear cuando lo necesite?
– No
– fijo?
– Si
– Pos bueno

Y así fue, a las 9:30, en lugar de estar en clase, estaba en el hospital con gente haciéndome pruebas y poniéndome mi primera «ración» de insulina. Después de dos días ingresado salí a la calle con muchos cambios en mi vida. Pero realmente, muy llevaderos!

dudas? preguntas? comentarios? pues dale… comenta comenta…

32 comentarios en “Mi debut

  1. lo mejor de vivir con un diabetico es no pelearse por los dulces… jejeje
    y lo malo es que ya no trae comida del restaurante para todos.

  2. jejejeje… Es lo que tiene. Si no fuese así, el bote de suggus no duraba ni media tarde!! Y lo de la comida, cuando quieras te invito a un brécol rico rico.

    Me va a salir caro que dejéis comentarios… al próximo le doy 100 rupias (indonesas, pa que no os hagáis ilusiones… jeje ) a ver quién sabe a cómo va la rupia.

  3. Muy guapo el blog:
    Por cierto 1 Rupia Pakistaní va siendo como 0,0122219 EUR, bastante pobrete el cambio.
    Y la rupia Indonesia va siendo como 0.0000842279 EUR el cambio es peor si cabe.

  4. Que pasa Tonecho,, como o levas? Vese que o inda que che kiten de papear moitas cousas,, segues a ter moita Vitalidade,,, porque como meneas o pandeiro no Temazo de Locomía,,jejejejej,, buenísimo!! Sodes uns auténticos profesionais,jajaja. Ta moi ben o blog,,,segue así,, vémonolas pola Village. Un abrazo!!

  5. Pois sí! arrasamos. Xa lojo da verjonza! jajaja.
    Iredes polo Sansidro, non? Malo será que non nos vexamos.
    Nos a ver se facemos churrascadica na praia.

  6. Yo hipocondríaco??? bueno bueno bueno… y eso por qué? Porque hace años que tenía meningitis cada lunes, o porque a los 17 pensé que tenía cancer de colon, o porque me pasé 3 años tomándome el pulso cada noche pensando que me iba a dar un infarto, o porque cada lunar que me veía en el cuerpo tenía escrita la palabra muerte…. o quizás porque tenía todas las enfermedades del mundo y no me moría (esto es raro), o porque, a pesar de mis análisis de sangre perfectos, yo sabía que estaba enfermo…… tonterías, yo no soy de eso!! todos dudamos algunas veces… unos más que otros. Bueno, me voy que tengo que hacerme otros análisis más…. yo pa mí que de esta me muero de verdad, ala, nos vemos en el otro mundo 😉

  7. Pabilito!!! Decir que no te viniste al Sansidro…fijo que por hacer análisis, jeje Se quedo el Pene sin ver Cedeira. Lástima! Pues que encuentres curro pronto y que vengas más pronto aún!!!!

  8. casualmente después de hacerme el análisis me pasé por una entrevista de trabajo, ya ves, me quedaba de camino y dije «por qué no?». A ver qué sale de ahí, nada bueno seguro, porque trabajar no es bueno!

    Pensé que con lo de Pene te referías a mi paquetón (sí, tengo un paquete muy grande para quien no lo sepa), pero después te caí en la cuenta que te referías a Dick, jejeje Pues pa ver Cedeira llena de putas, rumanos y Locomía versión 5.0 Reloaded …. creo que no se perdió nada!!

  9. Hola Tono, acabo de leer tu historia… y la verdad me ha parecido practicamente similar a lo que me sucedió hace ya 7 meses.
    (sobre todo la anécdota del Aquarius, je).
    Yo lo llevo bien, ser activo fisicamente me ayuda, y lo cierto es que también la disciplina en el tratamiento.

    Te adjunto mi blog(está recién nacido practicamente…)
    y charlamos cuando quieras.

    Un saludo. Rafa.

  10. Hola Rafa!!!
    Muchas gracias por comentar! Hace 7 meses? Entonces prácticamente debutamos juntos. Sí, yo también lo llevo bastante bien y mucho mejor desde que me pasé en febrero a la lantus y la rápida. Si por mí fuera ya debutaba con ellas!
    Ahora me paso por tu blog.
    Por cierto, vaya horitas para dejar comentarios, jejeje o es que vives en Pernambuco?

    Saludos!!!

  11. Hola tono, quiero invitarte al foro de diabetes del que formo parte…Mi nombre es Juli y te cuento que es una comunidad para diabéticos de habla hispana. Si quieres te paso el link y si puedes y quieres lo haces público así seguimos creciendo?
    Besos y espero tu respuesta.

  12. Ola Tono:

    Acabo de atopar o teu blog e non me resisto a felicitarte polo bo xenio con que lle prantas cara ao choio este da diabetes.
    A min, que me colleu o tal debut atrapallada e xa vella hai cousa de 7 meses, paréceme admirable a túa actitude e confeso certa envexa.
    Estes días ando buscando, entre baixóns e rebotes, algo de información que me saque do pasmo e agradezo moito cousas como estas túas e aínda máis vindo de Cedeira onde vivín un ano e sempre recordo con gusto. Rin moito con «o verdadeiro cedeirés». Grazas

  13. Boas!
    Pois agracendese as felicitacións. Ainda que levo unha temporada que teño un pouco abandoado o blog e apenas posteo sobre a diabete.

    Home, eu lévoo ben pero tamén é certo que teño moita sorte porque me está a resultar relativamente doado. Case nunca teño sorpresas inesperadas de subidóns ou baixóns.
    Hai que ter paciencia e ir identificando tódalas posibles causas que descontrolan a glicemia. Eu, polo que vexo noutra xente, os subidóns sen razón aparente soen ser por estrés. Así que hai que relaxarse!! jejeje

    Saúdos!!

  14. Hola Tono, ¿es un seudonimo? Como sea me llaman jota, soy diabético desde los 20 años, ahora tengo 28 y los cambios en mi vidas han sido muhos, pero al mal tiempo buena cara, el hacer ejercicio constantemente ayuda mucho al equilibrio entre la salud física y mental, te felicito por la idea de este blog, te visitaré con frecuencia de ahora en adelante. Saludos cordiales,
    Jota

  15. Hola J !
    Bienvenido a mi humilde blog! jejeje

    Pues sí. El ejercico físico ayuda mucho. Yo diría que es fundamental para llevar una vida sana, y no solo para los diabéticos sino para todo el mundo.

    Si tienes alguna duda, pregunta. Aunque casi mejor te preguntaré yo a ti porque ya veo que me ganas mucho en experiencia!

    Venga, a cuidarse! pero sin olvidarse de disfrutar de la vida!

    Saludos!!

    Por cierto, Tono viene de Antonio.

  16. MI HISTORIA (por un diabético del montón)

    Yo me hice una prueba a finales del 2007 (por curiosidad) con la máquina que usa mi madre (diabética tipo 2), que mide hasta 600, y por encima marca «Hi», pues dí «Hi»…. jijijiji, que risa me dió!. Lo primero que se te pasa por la cabeza es «esto no puede ser, estará rota la mierda esta de máquina», bueno, en realidad, lo primero es una cara blanca del susto.

    Al día siguiente me hago otra y me da 400 y tantas, por lo que mi madre va y pide otra máquina, después de cambiarle la pila, no vaya a ser cosa de la pila, no nos vayamos a asustar antes de tiempo.

    Pero aquello seguía igual; pila nueva, máquina nueva, tiras reactivas nuevas y yo definitivamente me derrumbé al comprobar que estaba muyyy mal. No podía creerme lo que me estaba pasasando.

    Luego, en una prueba de esas de salud que te hacen en el trabajo dí 200 y pico en ayunas y me mandaron al médico, y allí dí incluso más de 300.

    Bueno, el caso es que me enteré de casualidad, aunque ya sospechaba algo. Aparte de beber como un loco y mear como una loca, perdia peso, de 70 a 58 Kg, y eso que comía como un… ¿se puede repetir loco?. Me quedé «chupao» que no veas, parecía un drogata.

    Ahora estoy muy bién, peso 68 Kg, aunque vivo con el miedo a los posibles efectos a largo plazo como la ceguera, daño en los riñones y amputaciones. También me aterra la idea de que si algún día tengo un hijo, éste herede mis «defectos», ya sabéis, se pega todo menos la hermosura.

    He leído que la esperanza de vida de un diabético bién controlado se aproxima mucho a la de una persona sana. Que bién, ¿y cuánto vive una persona sana?, tampoco es que quiera llegar a los 120 años y me tengan que limpiar el culo todos los días, pero, seamos sinceros, ¿alguien quiere morirse antes de tiempo?.

  17. Buenas Javi!!!
    Me alegra que te ofrezcas a contar la historia de tu «debut» aquí.
    Al principio todo son miedos y dudas pero pronto ves que esto de la diabetes no es tan feo como lo pintan.

    Para ir aprendiendo y compartir experiencias te recomiendo http://www.diabetesjuvenil.com/

    El mejor foro de diabetes con diferencia.

    Saludos!

  18. Hola!!Que bueno es saber que uno no esta solo en esto.Mi debut fue con 750 de glucemias,que loco no?ja,al principio solo tomaba mucha agua e iba al baño,luego en una semana baje 7 kilos y ahi si me preocupe bastante,hasta que consulte a mi medico,cuando entre a la clinica me dejaron ahi por 10 dias muchisimooo y cuando sali ya no era mi vida ..pero bueno hay que seguir no?gracias…

  19. Solos? Para nada. Somos asaco! jejeje
    En mi curro sin ir más lejos, conocí a 4! Uno de ellos, mi jefe. Diabético tipo2 y no llega a los 40.

    Bueno, me alegro de que me leas y si de algún modo te sirve de ayuda, mucho mejor.

    Saludos!

  20. hola…. como andas….. ami me paso lo mismo, estabamos de viaje….. como 6 paradas para mear… y a la noche 6 fue mi record de levantadas…. estaab cansadaso y no daba para mas…. yllegue a tener 510 de glucosa o mas.. no me acuerdo…estaba hecho bosta. parecia que la vida era mear jajaaj cundo me dijeron.. nahh este chico es diabetco yo estaba chivaso…. epro buehh asi es la vida chango

  21. Me ha encantado tu manera de contar tu vivencia, tengo un sobrino, al que quiero con locura, de 13 años, le diagnosticaron diabetes tipo 1 hace ya un par de años, y lo lleva fatal, ha cambiado mucho ….está completamente deprimido por el tema, me gustaría que alguien como tu, le ayudara, o al menos le intentara sacar sus miedos y sus dudas…espero una respuesta, pues no se como ayudarle.

  22. mi madre siente que yo utilizo mi henfermedad para hacerla sentir mal pero no es haci yo la quiero mucho a ella y a mis hermanos doy la vida por ellos

  23. Que cosa mas curiosa de iniciar la diabetes, bebiendo y meando, jos, a mi me la pillaron porque tuve gastronteritis un mes, me quede ingresada por la diabetes y a las 3 semanas ingrese de nuevo por el crohn, creo que ya la debia tener de hace tiempo y me jorobo los intestinos 😦 al menos lo llevo guay, desde luego me jode mas hacer la cama todas las mañanas, con la diabetes aprendes mucho y es una rutina. Estoy segura de que todo ha sido por el estres.

Replica a matina Cancelar la respuesta